Pano naman ako?

i am really a good friend. when they ask me anything i help or give it to them without any hesitations.
we are only three. Ako si Jack at si Kamila.
Masama ang loob ko sa kanila pero wala naman sila magagawa kahit ipaalam ko. Balang araw masasabi ko rin to sa kanila.

It was September when we decided to move all together to our new apartment. Few months later, I realized na parang gusto ko na maguwian. Agoncillo-Batangas City.
Everytime sasabihin ko na,

"Maguwian na kaya ako" or "Maguuwian na ako."
Jack will react, "Pano naman ako?"

Then everything is in silence.

Syempre, hindi ko sila iiwan.

Nagkataon na magkakasama kami palage sa mga trip. And it was awesome talaga. Bondings na walang kapantay. Walang makakapigil sa amin kahit major exams pa yan.

One time, nagkaron ng financial problem ang bawat isa sa amin,

And we need to seek job. Fortunately Jack got it! Masaya ako para sa kanya,

Na resolve na naman ang problema ko at may ways pa naman para makuha ang camera ko kaya okay lang. Wala naman ako problema sa pera.

Kaso, naaalala ko lagi ang sinabi ni Jack na, "Pano naman ako?"

Ngayon, magisa na lang ako sa boarding house, ako magbabayad nun SOLO. Masama bang itanong sa sarili ko na "Pano naman ako?"

Hindi namin gusto ang mga nangyare sabihin na natin na ganun. Pero wala ba ako karapatan na sumama ang loob? I mean, they are afraid to be left alone, and so I am!

Si Kamila naman, kinuha nya na ang mga gamit sa apartment namin. Sabi nya magbboard daw sya ulet pero hindi daw doon.

Naiinis lang ako at umiiyak ako ngayong oras na ito. Dahil umalis sila ng ganon na lang. Mabait naman ako sa kanila. Hindi ko alam.

Halos one week ko na hindi kinokontak si Jack.

I hate myself for being nice and unselfish.

Hindi ko naman sinasabi na selfish sila.

Ramdam na ramdam ko lang yung pressure ng maiwan mag-isa.
Yung sabi nila sabay sabay kami magaayos, pero ako lang naman etong laging nasa school.

Hindi ko naman masisi si Jack.
It just happened.

HELL.